Fantastic Four (2015)

Regisseur: Josh Trank

Nadat ik de trailer had gezien, zag het er veelbelovend uit. Er van uit gaand dat het niet slechter kon worden dat de vorige F4 uit 2005. Ook Josh Trank gaf mij hoop nadat ik erachter kwam dat hij Chronicle (2012) had geregisseerd.

De ratings waren bijzonder laag, maar ter bevestiging besloot ik alsnog de film te gaan kijken. Hij was inderdaad zo slecht als dat ze hadden gezegd. FOX staat voor lul tegenover ons en Marvel.

Heel de film voelt geforceerd aan, alsof ze alle Marvel films gekeken hadden en leuke elementen eruit geplukt hadden. Het was cheesy en totaal niet origineel. Ook de script leek alsof het door een 12-jarige getypt werd. De CGI was op sommige stukken geloofwaardig, maar verloor waarde doordat het verhaal super-basic en voorspelbaar was.

De casting stoorde mij minder dan anderen, maar ondanks de jonge (en de zwarte Human Torch) had ik er geen last van. De villain Dr. Doom was ook heel gemakzuchtig uitgewerkt, geen achtergrond verhaal over zijn motieven. Nee, hij wilde gewoon aarde vernietigen, god mag weten waarom.

Fantastic Four was een grote faal en hopelijk zal FOX ervan leren en in de toekomst betere films maken op dezelfde kaliber als Days Of Future Past, wat een van de beste X-Men films was.

Ant-Man (2015)

Regisseur: Peyton Reed

De zoveelste Marvel film die succesvol en met nieuwe elementen om van te genieten in de bioscoop. Tot nu toe heeft bijne ieder Marvel-superhelden film een verfrissende uitstraling. Slim opgezet doordat Ant-Man op een subtiele manier in aanraking komt met de Avengers en dus voortaan ook meedoet met het clubje.

Een hele goeie truc uit de film vond ik de narratie van Michael Pena (Luis, vriend van Ant-Man). Hij vertelt op een hilarische manier zijn verhaal over de roddels die uiteindelijk hem terechtkomen. Je ziet hoe de roddels via via doorgepaast worden en hoe de monden van de mensen synchroon lopen met Luis zijn mond.

De villain ''Yellowjacket'' voldeed aan de gemiddelde Marvel-Villain maar zal niet bij blijven zoals Ultron of Ronan The Accuser. Tenslotte is het een prima film voor zowel de fans als andere mensen die gewoon een leuke film willen zien met humor en actie.

Shame (2011)

Regisseur: Steve McQueen

Alweer heeft Fassbender zich letterlijk en figuurlijk blootgegeven in deze intieme, psychologische drama. Een seksverslaafde die na de komst van zijn labiele zusje het moeilijker krijgt om zijn ding te doen. De film suggereert een hoop dingen naast alles wat je op scherm te zien krijgt.

Het is een film met meerdere lagen, de bovenste laag komt in beeld en de onderlagen worden aangegeven met vage hints over bijv. het verleden van de broer en zus. De zus zegt: ''We're not bad people, we just come from a bad place''. Dit geeft de kijker meer ruimte om het zelf in te vullen, het verhaal krijgt meer diepte dankzij dit en vele andere voorbeelden tijdens de film. Kleine details die films meer waardevol maken.

Slumdog Millionaire (2008)

Regisseur: Danny Boyle

Er werd creatief omgegaan met de chronologie van de film. Van midden naar begin naar eind, heel effectief voor maximale impact op het eind. Op het verhaal valt weinig te klagen, het was goed te volgen en subtiele hints gaven aan hoe Jamal de antwoorden van de quiz wist door pure toeval en geluk. Meestal komen dit soort dingen niet geloofwaardig over, maar Slumdog is daar wél in geslaagd.

Wat mij op viel is dat 90% van de shots scheef gefilmd zijn, waarschijnlijk wilden ze de chaos en onzekerheid in de film benadrukken. Zelf vond ik dat het iets minder mocht, maar ik had er geen last van.

De montage was bizar goed gedaan, vooral flashbacks en het introduceren van nieuwe omgevingen. Met 2-3 shots van spelende kinderen en groene heuvels bijv. had ik meteen een duidelijk beeld van de situatie. Korte shots, snel achter elkaar aangeplakt en

Nog een klassieker die ik van mijn lijst af kan schrappen, aanrader voor iedereen.

Hunger (2008)

Regisseur: Steve McQueen

Een bizarre performance van Michael Fassbender, een van mijn favoriete acteurs die nogmaals bewijst hoe erg toegewijd hij is in het acteren. In het begin moest ik even doorbijten, niet per se omdat het slow-paced was, maar geen achtergrond informatie had over de hongerprotesten in Ierland toen die tijd. Wat ik wel apart vond, is dat er eerst een introductie van 3 personages in een half uur getoond werden voordat je aankomt bij de hoofdpersoon Bobby Sands.

Door de film heen werd er veel gebruik gemaakt van krachtige longshots waarvan één een conversatie is die de toeschouwer moet volgen vanaf een punt. Ik ben er nog niet over uit of een conversatie van een shot effectief is, maar het was even wennen en je moet zelf meer opletten op de verloopt ervan. Je kan namelijk door de lichtval moeilijk hun emoties/gebaren zien. Het was niet heel belangrijk omdat het gesprek niet intens was.

Om de film beter te kunnen beoordelen zou ik hem nog een keer moeten zien, maar voor nu vind ik het ook al een prima film. Fassbender's performance zal je lang bij blijven.

Kung Fury (2015)

Regisseur: David Sandberg

Eerder dit jaar heb ik een trailer gezien van een over-de-top 80's style film, alles wat je kon bedenken zat erin. Ik dacht dat het een grap was, maar een aantal weken geleden is hij daadwerkelijk uitgekomen en op YouTube gezet. En het was nog goed uitgevoerd ook.

Alle clichés van de jaren 80 hebben ze subtiel verwerkt in deze sci-fi/actie/komedie en mooi gestileerd voor een krachtig geheel. Het is houterig geacteerd, de actie is te gek voor woorden en alles zo slecht dat het goed is. Het is waarschijnlijk alleen kijkbaar als je begrijpt dat dit niet serieus genomen moet worden.

DOC - Gabbers (2013)

Regisseur: Wim van der Aar

Een prima documentaire om een goed beeld te krijgen van de gabbercultuur, zowel het ontstaan als de ondergang ervan. Er worden een aantal oud-gabbers geïnterviewd die over hun tijd vertellen en hoe hardcore vandaag de dag nog steeds in hun bloed zit. Een betere informatie bron kan je niet vinden De chronologische volgorde van de ontwikkeling van de gabberscene is fijn gemonteerd. Je kan als buitenstaander jezelf goed plaatsen in die tijd en de stereotiepe image van de gabber vergeten.

De docu laat de gabberscene zien als een belangrijke hoofdstuk in de Nederlandse cultuur die onmisbaar was. Lichtelijk ontroerend voor mij als iemand die ook hardcore luistert en die de jaren 90 scene nooit mee heeft kunnen maken, hoewel ik het er niet mee eens ben dat de scene dood is. Het is simpelweg gewoon weer underground gegaan.