Fantastic Four (2015)

Regisseur: Josh Trank

Nadat ik de trailer had gezien, zag het er veelbelovend uit. Er van uit gaand dat het niet slechter kon worden dat de vorige F4 uit 2005. Ook Josh Trank gaf mij hoop nadat ik erachter kwam dat hij Chronicle (2012) had geregisseerd.

De ratings waren bijzonder laag, maar ter bevestiging besloot ik alsnog de film te gaan kijken. Hij was inderdaad zo slecht als dat ze hadden gezegd. FOX staat voor lul tegenover ons en Marvel.

Heel de film voelt geforceerd aan, alsof ze alle Marvel films gekeken hadden en leuke elementen eruit geplukt hadden. Het was cheesy en totaal niet origineel. Ook de script leek alsof het door een 12-jarige getypt werd. De CGI was op sommige stukken geloofwaardig, maar verloor waarde doordat het verhaal super-basic en voorspelbaar was.

De casting stoorde mij minder dan anderen, maar ondanks de jonge (en de zwarte Human Torch) had ik er geen last van. De villain Dr. Doom was ook heel gemakzuchtig uitgewerkt, geen achtergrond verhaal over zijn motieven. Nee, hij wilde gewoon aarde vernietigen, god mag weten waarom.

Fantastic Four was een grote faal en hopelijk zal FOX ervan leren en in de toekomst betere films maken op dezelfde kaliber als Days Of Future Past, wat een van de beste X-Men films was.

Ant-Man (2015)

Regisseur: Peyton Reed

De zoveelste Marvel film die succesvol en met nieuwe elementen om van te genieten in de bioscoop. Tot nu toe heeft bijne ieder Marvel-superhelden film een verfrissende uitstraling. Slim opgezet doordat Ant-Man op een subtiele manier in aanraking komt met de Avengers en dus voortaan ook meedoet met het clubje.

Een hele goeie truc uit de film vond ik de narratie van Michael Pena (Luis, vriend van Ant-Man). Hij vertelt op een hilarische manier zijn verhaal over de roddels die uiteindelijk hem terechtkomen. Je ziet hoe de roddels via via doorgepaast worden en hoe de monden van de mensen synchroon lopen met Luis zijn mond.

De villain ''Yellowjacket'' voldeed aan de gemiddelde Marvel-Villain maar zal niet bij blijven zoals Ultron of Ronan The Accuser. Tenslotte is het een prima film voor zowel de fans als andere mensen die gewoon een leuke film willen zien met humor en actie.

Shame (2011)

Regisseur: Steve McQueen

Alweer heeft Fassbender zich letterlijk en figuurlijk blootgegeven in deze intieme, psychologische drama. Een seksverslaafde die na de komst van zijn labiele zusje het moeilijker krijgt om zijn ding te doen. De film suggereert een hoop dingen naast alles wat je op scherm te zien krijgt.

Het is een film met meerdere lagen, de bovenste laag komt in beeld en de onderlagen worden aangegeven met vage hints over bijv. het verleden van de broer en zus. De zus zegt: ''We're not bad people, we just come from a bad place''. Dit geeft de kijker meer ruimte om het zelf in te vullen, het verhaal krijgt meer diepte dankzij dit en vele andere voorbeelden tijdens de film. Kleine details die films meer waardevol maken.

Slumdog Millionaire (2008)

Regisseur: Danny Boyle

Er werd creatief omgegaan met de chronologie van de film. Van midden naar begin naar eind, heel effectief voor maximale impact op het eind. Op het verhaal valt weinig te klagen, het was goed te volgen en subtiele hints gaven aan hoe Jamal de antwoorden van de quiz wist door pure toeval en geluk. Meestal komen dit soort dingen niet geloofwaardig over, maar Slumdog is daar wél in geslaagd.

Wat mij op viel is dat 90% van de shots scheef gefilmd zijn, waarschijnlijk wilden ze de chaos en onzekerheid in de film benadrukken. Zelf vond ik dat het iets minder mocht, maar ik had er geen last van.

De montage was bizar goed gedaan, vooral flashbacks en het introduceren van nieuwe omgevingen. Met 2-3 shots van spelende kinderen en groene heuvels bijv. had ik meteen een duidelijk beeld van de situatie. Korte shots, snel achter elkaar aangeplakt en

Nog een klassieker die ik van mijn lijst af kan schrappen, aanrader voor iedereen.

Hunger (2008)

Regisseur: Steve McQueen

Een bizarre performance van Michael Fassbender, een van mijn favoriete acteurs die nogmaals bewijst hoe erg toegewijd hij is in het acteren. In het begin moest ik even doorbijten, niet per se omdat het slow-paced was, maar geen achtergrond informatie had over de hongerprotesten in Ierland toen die tijd. Wat ik wel apart vond, is dat er eerst een introductie van 3 personages in een half uur getoond werden voordat je aankomt bij de hoofdpersoon Bobby Sands.

Door de film heen werd er veel gebruik gemaakt van krachtige longshots waarvan één een conversatie is die de toeschouwer moet volgen vanaf een punt. Ik ben er nog niet over uit of een conversatie van een shot effectief is, maar het was even wennen en je moet zelf meer opletten op de verloopt ervan. Je kan namelijk door de lichtval moeilijk hun emoties/gebaren zien. Het was niet heel belangrijk omdat het gesprek niet intens was.

Om de film beter te kunnen beoordelen zou ik hem nog een keer moeten zien, maar voor nu vind ik het ook al een prima film. Fassbender's performance zal je lang bij blijven.

Kung Fury (2015)

Regisseur: David Sandberg

Eerder dit jaar heb ik een trailer gezien van een over-de-top 80's style film, alles wat je kon bedenken zat erin. Ik dacht dat het een grap was, maar een aantal weken geleden is hij daadwerkelijk uitgekomen en op YouTube gezet. En het was nog goed uitgevoerd ook.

Alle clichés van de jaren 80 hebben ze subtiel verwerkt in deze sci-fi/actie/komedie en mooi gestileerd voor een krachtig geheel. Het is houterig geacteerd, de actie is te gek voor woorden en alles zo slecht dat het goed is. Het is waarschijnlijk alleen kijkbaar als je begrijpt dat dit niet serieus genomen moet worden.

DOC - Gabbers (2013)

Regisseur: Wim van der Aar

Een prima documentaire om een goed beeld te krijgen van de gabbercultuur, zowel het ontstaan als de ondergang ervan. Er worden een aantal oud-gabbers geïnterviewd die over hun tijd vertellen en hoe hardcore vandaag de dag nog steeds in hun bloed zit. Een betere informatie bron kan je niet vinden De chronologische volgorde van de ontwikkeling van de gabberscene is fijn gemonteerd. Je kan als buitenstaander jezelf goed plaatsen in die tijd en de stereotiepe image van de gabber vergeten.

De docu laat de gabberscene zien als een belangrijke hoofdstuk in de Nederlandse cultuur die onmisbaar was. Lichtelijk ontroerend voor mij als iemand die ook hardcore luistert en die de jaren 90 scene nooit mee heeft kunnen maken, hoewel ik het er niet mee eens ben dat de scene dood is. Het is simpelweg gewoon weer underground gegaan.

Into The Wild (2007)

Regisseur: Sean Penn

Het is best bizar als je een goeie film hebt gekeken en je komt erachter dat een doorsnee succesvolle Hollywood acteur de film gemaakt heeft. Een film over een jongen die alles achterlaat en de wildernis in gaat om te ''leven'' en ongetwijfeld veel mensen geïnspireerd hetzelfde te doen. Een topklasse ''Soul Search'' film die ook mij heeft ontroerd, ook al ben ik totaal niet iemand die in zijn eentje onvoorbereid op pad zou gaan. Penn wist toch de schoonheid van vrij zijn in de natuur over te laten komen op de toeschouwer.

Ikzelf ben nooit fan geweest van films met constante verhaal vertelling en flashbacks/forwards. Maar Into The Wild was geen last voor mij. De lengte van de film was heerlijk in combinatie met de landschappen en vrolijkheden die hij meemaakte en moeilijkheden die Chris te voortduren had. In het begin is hij gelukkig in zijn eentje, haalt blijheid uit de simpelste dingen, maar komt uiteindelijk zijn lot tegemoet door een van de vele fouten die je in de wildernis kan maken. Het eten van giftige dingen. Nog belangrijker is dat hij voor zijn dood erachter kwam dat geluk alleen echt is als je het deelt met anderen.

Tijdens zijn reis heeft een hoop mensen onderweg ontmoet en het mooie daarvan was vooral dat Chris die mensen gelukkig kon maken. Die mensen hadden ieder een persoonlijke probleem die heel herkenbaar is in het echte leven. Penn heeft deze bijrollen binnen kortere schermtijd meer diepte gegeven dan de hoofdpersoon zelf. Het leek alsof je die mensen beter kende dat Chris zelf, waardoor de film heel apart aanvoelde. Een film met een frisse blik vanuit iemand zijn perspectief over het vinden van geluk (en die iemand heeft echt geleefd).

Mad Max (2015)

Regisseur: George Miller

Een knallende meesterwerk van Miller die zijn klassieke werken overtreft. Het lijkt een 2 uur lange achtervolging vol explosies en vliegende voertuigen, maar de film heeft doodmiddel van detail en korte maar krachtige dialogen de film diepte gegeven. Het verhaal lijdt niet onder de actie en is goed te volgen en tegelijkertijd niet té simpel of ingewikkeld. Subtiele hints geven aan hoe doorgedraaid de wereld is waar Max zich in bevindt, de religie, de aankleding van zowel de mensen en voertuigen en de gewelddadige situaties waarin iedereen ''doodnormaal'' hun ding doen.

Je kreeg echter wel het gevoel dat Max niet de hoofdpersoon is, maar Furiosa. Over haar werd namelijk meer verteld over haar verleden en dus haar uiteindelijke doel. Van Max kan je aannemen dat de visioenen die hij over haar dochter kreeg een bekend Hollywood backstory is die niet verder uitgelegd hoeft te worden. En gelukkig gebeurde dat ook niet, hij wilde gewoon vrij zijn, weg van alle ellende. Misschien moest je daarvoor de vorige delen van Mad Max gezien hebben, dus die zal ik binnenkort ook allemaal bekijken.
De villain Immortan Joe was heel iconisch en zal nog jaren bij blijven, net als de film zelf. Het idee dat Joe ook de villain Toecutter in de oude Mad Max heeft gespeeld maakt het ook allemaal wat leuker.

Dit is bij verre een van de beste actie films die ik ooit heb gezien, voortdurend wordt je verrast met nieuwe elementen en creatieve manieren van filmen. In die scenes voel je echte spanning en heb je het gevoel dat iets daadwerkelijk fout kan gaan en dat een van de hoofdpersonen kunnen sterven. Het is bijzonder dat 5 minuten van deze film qua actie meer entertaining is dan de gehele Expendables trilogie...

Een knaller die na 35 jaar terugkomt en wegens succes méér dan 1 film zal worden. Ik kijk er nu al naar uit.

Ex Machina (2015)

Regisseur: Alex Garland

Erg naar uitgekeken en uiteindelijk de verwachte voldoening gekregen. Het lijkt wel alsof Garland ons elke keer een stapje voor was in deze film. Meerdere keren door de film heen denk je te weten wat er als volgende gaat gebeuren, terwijl datgene allang achterhaald is in het verhaal zelf. Er wordt zwaar afgeweken van de clichés waardoor het verfrissend is, zelfs voor de ''ervaren filmkijkers''.

De uitvinder van de AI (Oscar Isaac) heeft een bijzondere persoonlijkheid voor een wereldklasse wetenschapper; bot, roekeloos en een feestbeest. Maar tegelijkertijd weet hij dondersgoed waar hij mee bezig is en wat de gevolgen voor de mensheid kan zijn. Het is fijn om te zien dat de wetenschapper over het algemeen een nuchtere blik heeft op de wereld (losstaand van zijn uitspraken in zijn beschonkenheid). Mijn favoriete stuk is het dialoog tussen Nathan en Caleb, als ze buiten praten over hoe de AI's op ons terug zullen kijken als fossielen. Ongetwijfeld zal dit vele discussie in gang gezet hebben wereldwijd. Het is een ethisch vraagstuk en best eng als je er zo over nadenkt.

En dan is de AI ook nog in vorm van een bloedmooie vrouw (Alicia Vikander). De uiteindelijke test persoon bleek Caleb te zijn, en door zijn faal is Ava geslaagd voor haar test. Niemand die dit waarschijnlijk aan zag komen, trouwens ook een van de grootste (en werkende) plottwists die ik gezien heb. De film was zeer spannend en verfrissend, een aanrader voor algemeen publiek. Het breekt los van de gebruikelijke filmtrucjes.

Avengers: Age of Ultron (2015)

Regisseur: Joss Whedon

De 2de Avengers film kwam op eerste indruk overweldigend over. Maar na een aantal dagen later, als ik met een nuchtere blik terugkijk, bleek de eerste toch iets beter te zijn. Age of Ultron was goed, maar niet zo sterk en gebalanceerd. Veel personages kregen niet genoeg aandacht en voelde daardoor gehaast. Quicksilver was de enige held die stierf, je leerde hem net een beetje kennen, maar niet goed genoeg om de emotionele impact over te laten komen. 

Ultron's karakter was daarentegen geweldig uitgevoerd, hij was intelligent en had bijzonder menselijke trekjes die apart zijn om te zien bij een Robot-uitziende AI. Hij voelde helaas niet sterk en machtig aan als een echte ''villain'' wel zou moeten zijn. Zijn standpunten over de einde van de wereld zijn ''begrijpbaar'' voor een jong wezen dat binnen korte tijd teveel weet. Zijn bijbelse argumenten over dat de aarde al zat keren verwoest is functioneert als een soort excuus voor de zoveelste schurk die de wereld wilt vernietigen. Zijn nieuwe look was prima dat gelde ook voor Vision die niet teveel afweek van zijn look uit de comics. 

Zoals elke Marvel film bevatte het een hoop humor, in een grotere hoeveelheid dan de eerste. Maar de grappen waren minder sterk, omdat het voornamelijk verbaal en flauw was. Ook voelde het minder grootschalig aan, terwijl Age of Ultron juist op een grotere schaal afspeelde. De spanning van Marvel films valt tegenwoordig een beetje weg voor mij, omdat je weinig te vrezen heb voor je helden. Als gaan de komende films (Civil War en Infinity Wars) daar verandering in brengen. 

Age of Ultron was een visueel spektakel, waarin we een hoop verschillende locaties bezoeken en kennis maken met veel nieuwe en oude karakters. Op naar Thanos.

Undo (2005)

Regisseur: Jean-Gabriel Périot

In 10 min gaan we een paar van de grootste gebeurtenissen, het alledaagse leven af, allemaal in omgekeerde volgorde. Van het einde van de wereld naar de schepping ervan. Je wordt nogmaals benadert met de vraag of wij wel goed met de aarde om kunnen gaan, er worden in het filmpje menselijke invloeden en natuurlijke invloeden getoond. Het is hypnotiserend en apart om te zien hoe anders de alledaagse dingen eruit zien als ze achterstevoren afgespeeld worden. En bij sommige momenten zoals 9/11, vraag je je af hoe het geweest zou zijn als bepaalde gebeurtenissen niet gebeurd waren. Andere simpele details zoals het eten van het bord terugleggen, kan het ''teruggeven aan de natuur'' symboliseren. Ondanks dat de reverse effect een beetje achterhaalt is, heeft Jean-Gabriel Périot het goed toegepast. Het is een vraagstuk om over te filosoferen.

Rabbits (2002)

Regisseur: David Lynch

De ''uncanny'' sitcom van Lynch heeft een bijzonder sterke sfeer en laat de toeschouwer worstelen met het begrijpen waar de konijnen het over hebben. In het begin maak je kennis met de ruimte en de konijnen. Het lijkt een soort sitcom, maar de vibe is het tegenover gestelde van wat we gewend zijn.

Als de man binnenkomt hoor je een luide applaus en vervolgens gaan ze een dialoog met elkaar aan. Je doet moeite om ze te volgen, want ze praten namelijk langs elkaar heen. Je denkt bijna het gesprek te begrijpen, maar je kan geen samenhang vinden. Dit herhaalt zich enkele keren in de 40 min speeltijd en tussendoor wordt je ''verwent'' met een aantal zang/gedicht performances van de konijnen. Ze praten dan over lachende tanden in het donker, iets wat 2x in de kamer verschijnt en de betekenis niet helemaal duidelijk is.

Na een tijdje wordt het lastig om de aandacht erbij te houden, omdat het namelijk langer dan een half uur doorgaat en eentonig is. De film heeft zoals meeste Lynch films weinig duidelijkheid en er zijn meerdere verklaringen/theorieën van op internet, waarvan geen 100% Lynch's zijn bedoeling was. Niemand zal het weten en misschien ligt daar wel de kracht van zijn werken.

It Follows (2015)

Regisseur: David Robert Mitchell

Dit is een film die zowat elk beginnende regisseur gemaakt wilt hebben. Heel simpel concept, laag budget, maar supergoed uitgevoerd. Robert Mitchell laat zien dat je met weinig middelen ook een goeie film kan maken. In het verhaal is er een vloek waarbij een persoon constant gestalked wordt door een onbekende entiteit, die voor altijd achter je aan blijft lopen tot hij je kan doden. Met sex kan het overgebracht op iemand anders, maar als die gesneuveld wordt valt de vloek terug op de vorige persoon.

Ze hebben het zodanig gedaan dat de toeschouwer voortdurend op de achtergrond blijft letten of er iemand aan komt open die mogelijk de vloek kan zijn. Overal waar de hoofdpersoon (of de persoon die momenteel de vloek heeft) kijkt, kijkt de toeschouwer in spanning mee en probeert te zoeken naar de stalker. Dit is wat ik mis in horrorfilms van tegenwoordig, de constante angst dat er iets niet ok is.

Ook het camerawerk is verfrissend, simpele handelingen krijgen meer waarde doordat ze op een mooie manier verfilmd zijn. De shots zijn over het algemeen heel dynamisch en lang wat meer diepgang in het verhaal gaf. Ik kijk uit naar wat Robert Mitchell in de toekomst te bieden zal hebben, iemand om in de gaten te houden.

Melancholia (2011)

Regisseur: Lars von Trier

Een film dat niet bedoeld is voor de gemiddelde filmkijker. Het is een film gewijd aan de thema depressie, een zelf reflectie van Lars von Trier zelf. De 2 zussen zijn tegenpolen en in het verloop van het verhaal zie je ze veranderen; van het ''in controle'' zijn naar wanhoop en andersom. Een heerlijke introductie van mooie metaforen onder de symfonie van Wagner die je gedurende film  terug herkent. Het was inderdaad een van de meest deprimerende films die ik gezien heb. Het zwaarste om naar te kijken was de trouwerij waar de sfeer totaal vernielt werd door Justine's stemming. Tijdens de film begreep ik niet precies wat er met Justine aan de hand was, ik dacht dat ze last had van een bepaalde ziekte of dat het iets met het naderende planeet te maken had. Maar het lag dus veel simpeler dan dat, ze had last van depressie. En het ergste is dat de omringende personen mee lijden en de je ziet ongemakkelijkheid overheersen voor de rest van de film.

Over het algemeen vind ik dat Lars het goed is gelukt om zijn gevoel over te laten komen en gooit hij er nog een schepje bovenop door een apocalyptische scenario toe te voegen (de naderende planeet). Een van de beste ''bad-ending'' films naar mijn mening en een zware, maar bijzondere avontuur.

Heavyweight (2014)

Regisseur: Jesper Quistgaard

Krachtige Deense shortfilm waarin een parkeerwachter per ongeluk de held uithangt tijdens een onterechte bekeuring. Binnen korte tijd begrijp je de band tussen vader en zoon. De shot waar het soldaat poppetje op de grond valt en overrompelt wordt door de voeten van de stoeiende mannen was super effectief. Een hele bijzondere shot die ik nog nooit eerder gezien heb. De shortfilm heeft veel te bieden in 16 min. Een reden voor mij om vaker naar shorts te gaan kijken.

A Most Wanted Man (2014)

Regisseur: Anton Corbijn

De film gaat over een Duitse anti-terrorisme organisatie die samenwerkt met andere landen om verdachten op te sporen. Het is waarschijnlijk een van de meest realistische films die ik ooit gezien heb. Slow-paced, duister, serieus en geen enkele moment waarin je denkt dat de regisseur jou probeert te entertainen met goedkope clichés. Alle spanning voelde natuurlijk aan, het is geen ''nep'' spanning als in een superhelden film waar je weet dat het vaak goedkomt. Hoffman heeft prima acteerwerk geleverd voor een van zijn laatste performances. Corbijn heeft goede keuzes gemaakt wat betreft de acteurs en hun rollen, het past helemaal en het geheel komt dicht tegen het realisme aan. Zeker een aanrader, maar je moet er wel voor in de stemming zijn.

The Usual Suspects (1995)

Regisseur: Bryan Singer

Op het eerste gezicht leek het een gemiddelde Amerikaanse crime/drama, maar wegens de hoge ratings wilde ik het toch even kijken. Vanaf het begin word je met allerlei mysteries bekogeld en weet de film je alsnog nieuwsgierig te houden zonder dat je een idee hebt van wat er aan de hand is. De 5 verdachten waren vrij divers wat betreft hun persoonlijkheden. Dit maakte hun gesprekken en samenwerkingen in een team heel interessant. De film eindigt met misschien wel de grootste plot twist aller tijden. De legende ''Keyser Soze'' wordt geïntroduceerd om de toeschouwer te misleiden en zorgt voor maximale impact bij het eind, waarin de meest onschuldige slim weg wist te komen. Een van de beste misdaad films tot nu toe, eentje waarin de regisseur het publiek voor de gek houdt.

Under Twilight (2006)

Regisseur: J.G. Periot

Een van de weinige videokunstwerken die mij geboeid wist te houden en enigzins ''begrijpbaar'' was. Er is een bepaalde schoonheid en gruwel te zien in de short. De bombardementen van oorlogsvliegtuigen creëren door de symmetrie decoratieve en speelse vormen. Hierdoor zie je ook herkenbare vormen langskomen zoals insecten en reptielen. Het ambient nummer van ''patten'' maakt de video hypnotiserende mooi en past goed bij het beeld omdat beide elementen een soort

American Beauty (1999)

Regisseur: Sam Mendes

Een film dat overeind blijft door op een navolgende misverstanden. Er zitten hele slim bedachte en subtiele plot twists in, die zelfs tot op de dag van vandaag nog niet eerder zijn gebruikt op een soortgelijke manier. Kevin Spacey speelde een sterke rol die naar mijn mening niet vervangbaar is door een andere acteur. Zijn stem en gezichtsexpressie waren zowat perfect voor het spelen van een depressieve vader in deze film. Er zijn een hoop verschillende plotten verwerkt in de film die samen een compleet meesterlijk geheel vormen. De verlangen van Spacey  naar het tienermeisje in deze film zijn taboe, maar ieder (mannelijke) toeschouwer zal hem begrijpen en zich goed in zijn schoenen kunnen plaatsen. Het valt ook op dat bijna ieder character aan zichzelf probeert te werken en iemand wilt zijn. Het is een verrassende en originele film.

Trainspotting (1996)

Regisseur: Danny Boyle

Een drukke Britse drama/comedy gecentreerd op iemand die probeert te stoppen met drugs terwijl zijn vrienden het niet doen. Het was vermakelijk en goed in elkaar gezet. Het voelde over het algemeen wel een beetje haastig en slordig aan.

En ik ben zelf geen fan van constante verhaal vertelling. Je krijgt niet het gevoel dat je het "live" meemaakt, maar dat het achteraf aan je verteld wordt. Door de warrige scènes heen begon alles wat meer samen te hangen en was de film prima. Een zware trip vol wisselvallige emoties.

Lost in Translation (2003)

Regisseur: Sofia Coppola

Het is een bijzonder krachtige film over 2 vreemdelingen die een hechte band creëren. Beide zitten op de zelfde golf lengte en hebben het moeilijk. Het geeft voldoening om Scarlett en Bill een band te zien opbouwen tijdens hun korte verblijf in Tokyo. Hun doodnormale mensen gedrag komt bijzonder realistisch over. Ik heb het gevoel dat dit daadwerkelijk is gebeurd in Tokyo. Hartverwarmende film, een moeilijk onderwerp om boeiend te maken voor het publiek, maar regisseur Coppola is het gelukt.

La Jetée (1962)

Regisseur: Chris Marker

De eerste (short) film die ik gezien heb, dat uit still images bestaat. Toen die tijd een heel origineel verhaal dat vele hedendaagse films geïnspireerd heeft. In het half uurtje dat de film duurde kreeg ik een goed beeld van het emotioneel beladen verhaal, ondanks de verhaalvertelling en ''slideshow'' kon ik er goed inkomen. De pijn die de hoofdpersoon in het experiment onderging was te voelen, omdat het heel persoonlijk werd als hij terug in de tijd ging. De film werd afgesloten met een droevig einde waar je niet op had gehoopt en nog lang bij je zal blijven.

Heel inspirerend, ik zal binnenkort Twelve Monkeys kijken, de film die hierop gebaseerd is en ook goed blijkt te zijn.

Chappie (2015)

Regisseur: Neill Blomkamp

Dit zou District 9 niet toppen, dat wist ik al. De film was zeer vermakelijk, zelfde niveau als Elysium. We mogen nu wel aannemen dat Blomkamp voorlopig even stopt met Zuid-Afrikaanse Sci-Fi's. Zeker nadat het vanaf District 9 steeds heuvelafwaarts ging. Flauwe comedy en dikke explosies terzijde, stoorde ik me vooral aan de kleine details van Chappie zelf. De AI komt vrij geloofwaardig over, maar dat de robot dierlijke trekjes aanneemt vind ik onlogisch. Zoals zijn oortjes die omhoog en omlaag gaan als hij van stemming veranderd, net als bij een kat of hond. Dit slaat nergens op, want de oortjes zijn slechts radars die hun omgeving scannen en staan niet verbonden aan ''emoties''. Ik begrijp dat je daardoor makkelijker emotie van Chappie over kan brengen, omdat zijn gelimiteerde gezichtskenmerken ook niet echt meer helpen, maar verzin een geloofwaardigere oplossing hiervoor. ''Gemiddelde'' mensen zullen hier geen last van hebben, maar mensen die regelmatig sci-fi kijken zullen het waarschijnlijk wel opvallen. Tenslotte wilde Neill het publiek niet met een rotgevoel achterlaten door Yo-Landi of Deon dood te houden. Nee, laten we hun bewustzijn ook in een robot stoppen zodat we allemaal gelukkig verder kunnen leven. Een uitgemolken happy ending.

Over de CGI valt niks op aan te merken, daar hebben we met de hedendaagse technologieën geen last meer van. En dit speelt toevallig een grote rol om mij deze film te laten kijken. Eenmalig vermaak, een aanrader als popcorn film.

Blow Up (1966)

Regisseur: Michelangelo Antonioni

Nadat ik de film had gezien, had ik achteraf het idee dat er vrijwel niks gebeurd is in het verhaal. Deze film van 2 uur had makkelijk in een half uurtje samengevat kunnen worden, zonder haastig over te komen. De hoofdpersoon, Thomas, vind op ten duur een lijk nadat hij een photoshoot in het park had gemaakt, uiteindelijk bleek het niets te zijn. Het is leuk om de toeschouwers zelf te laten twijfelen of het echt was of niet, maar deze twijfel nam wel meer dan de helft van de film in beslag... Er is een hele lange zoektocht naar clues en de spanning bouwt op naarmate hij steeds meer denkt te vinden in zijn foto's. Maar schijnbaar is ligt het allemaal aan Thomas' zijn fantasie. Het voelt als een grote anti-climax die de film daardoor een beetje nutteloos maakt. Los daarvan zijn de shots goed en is Thomas' zijn leven interessant om even te volgen, mede door zijn koude character.

Elena (2011)

Regisseur: Andrey Zvyagintsev

Elena is een Russische slow-paced film wat niet bedoeld is voor algemeen publiek. Het bevat symboliek waarvan je maar toevallig de betekenis moet kennen. Nadat ik uitleg kreeg over de achterliggende gedachtes en de Russische cultuur, was het inderdaad een goeie film... Los daarvan ligt de film heel dicht bij de realiteit en er komen alledaagse taferelen in voor. De huisvrouw Elena doet zich voor als een goed mens, maar uiteindelijk laten haar acties je twijfelen of ze wel zo onschuldig is als dat ze eerst leek. De shots zijn vrij passief en het dialoog is ''simpel'', het is meer de zoektocht naar symbolen die het niet altijd even makkelijk maakt om de film te volgen. Je probeert connecties te maken met bepaalde gebeurtenissen aan het eind van de film, maar het is al afgelopen voordat je zelf een antwoord hebt kunnen maken. Toch kreeg ik achteraf wel het gevoel dat ik het voldoende begreep.

DOC - Blackfish (2013)

Regisseur: Gabriela Cowperthwaite

De naïviteit en uiteindlijke realisatie van de mens over de gevangenschap van Orca's. Waar ik het meeste respect voor heb, zijn de dappere Orcatrainers die in deze documentaire de duistere geheimen van Seaworld aan het licht brengen. Ik weet hoe laag de mens kan zakken als het aankomt op geld maken. Fijn dat Blackfish dit nog even benadrukt door ons even aan het denken te zetten over deze morele kwestie. Het brengt tussen al het informatieve dingen ook emotie met zich mee. Voor beide groepen (mens én dier) krijg je medeleven durende de gehele documentaire. Tenslotte voelde het niet subjectief aan.

American Sniper (2015)

Regisseur: Clint Eastwood

Mijn aanname over dat de film heel ''patriotic'' zou zijn, klopte. Maar het stoorde veel minder erg dan bij ''Act of Valor (2012)'', waar het een zwakke Amerikaanse propaganda film leek. Ik durf niet te zeggen wat er wel en niet klopt in het verhaal, hoeveel er geromantiseerd is om het kijkbaar voor het publiek te maken. Wat ik wel kan zeggen is dat de film heel vermakelijk en lichtelijk ontroerend was. De traumatische ervaringen van Chris Kyle die prima overgebracht worden door Bradley Cooper leken begrijpelijk. En enige gruwelijkheden (pijnlijke details van slachtoffers) werden écht in beeld gebracht, waar ikzelf heel blij mee was. Het is soms storend als een film express ''te erge'' geweld niet laat zien omdat ze rekening willen houden voor het algemene publiek. Uiteraard moet je niet alles laten zien, maar wel voldoende om het gevoel van gevaar en realisme naar voren te brengen.

Het is een mooie ode aan Chris Kyle dat ook veel Amerikanen trots aandoet. De rest van de wereld krijgt nogmaals te zien hoe Clint Eastwood Amerika ophemelt.

DOC - Life Cycles (2010)

Regisseurs: Derek Frankowski, Ryan Gibb

Het is niet de gebruikelijke documentaire die ik gewend was. Het was niet informatief en bevatte amper dialoog. Ik beschouw deze documentaire als een soort verheerlijking van de bikersport. De shots waren stuk voor stuk een eyecandy, je ziet verschillende bikers in al hun glorie door mooie landschappen heen scheuren. De variatie in soundtracks, landschappen en afwisseling naar arbeiders in het desbetreffende gebied/scene maakte het minder eentonig. Ondanks dat viel het toch tegen dat elk ''conclusie'' of climax van een scene neerkomt op iemand die weer op een bike door het bos aan het scheuren is. Ook had ik het vermoeden dat ze te erg hun best probeerde te doen het ''levenscycles'' van ons en de fiets probeerden te koppelen, terwijl het best sullig klinkt als je er over nadenkt. Uiteindelijk heb ik van de 45 minuten-lange ''bike-porn'' genoten. Een film waar je even lekker ontspannen naar kan kijken zonder veel na te denken.

The Bicycle Thief (1948)

Regisseur: Vittorio De Sica

Een van de oudste films die ik tot nu toe gezien heb. Ik verwachte in deze klassieker een hoop herkenbare dingen te zien die hedendaags cliché genoemd worden. Maar gek genoeg kon ik er geen een vinden. De film kijkt fijn, makkelijk om te volgen, maar toch een ijzersterk tot aan het eind toe. De band tussen ouder en kind (in dit geval vader en zoon) is nog nooit zo goed in beeld gebracht. Met beide bouw je al in het eerst kwartier een sterke persoonlijke connectie op. De wanhoop waarin de vader zich verkeert is te begrijpen, ondanks het andere tijden waren en we tegenwoordig om andere dingen zorgen maken. De situatie van het gezin is goed in beeld gebracht en de toeschouwer voelt met hun mee. Een onvergetelijke film.

Inherent Vice (2014)

Regisseur: Paul Thomas Anderson

Het was een zware film om te volgen, alsof het simpel plot op een moeilijk manier verteld wordt. In het begin kreeg ik moeite om een connectie te maken met de personages, ik kreeg geen duidelijk beeld van wat hun bedoelingen waren. Ook waren bepaalde dialogen ver gezocht, soms irrelevant en waren soundtracks niet altijd passend bij het beeld. Ik heb er uiteindelijk wel van genoten, maar ik begreep zowat de helft niet. Voor een beter oordeel, ga ik de film later nog een keer bekijken. Uiteraard waren bepaalde shots superieur in PTA's film, maar ligt het ver van There Will Be Blood.

Whiplash (2014)

Regisseur: Damien Chazelle

Samen met Birdman viel deze film ook goed in de smaak van de kijkers. Voor een film met een doodnormale onderwerp, wist Damien Chazelle het super boeiend te houden en er iets nieuws van te maken. En ook voor de mensen die totaal geen connectie hebben met drummen, zoals ik.

Het is makkelijk een van de meeste spannendste films die ik ooit gezien heb. Mede door J.K. Simmons' performance, zijn strenge, intimiderende personage legt extra druk op de film, zowel op Milles Teller's personage Andrew, als op de toeschouwers zelf. Er ontstaat een sterke band tussen de kijker en Andrew, zijn haat, blijheid, stress en opwinding voelen heel herkenbaar aan, waardoor je vanaf het begin met hem meeleef. De 2de helft van de film bevat hele zware plot twists, dat me nog lang zal bij blijven. Dit was een hele nuttige besteding van 2 uur. Ik kijk uit naar wat de regisseur in de toekomst zal brengen, op hoop dat het geen eendagsvlieg zal zijn.

Foxcatcher (2014)

Regisseur: Bennett Miller

Schokkende waargebeurde verhaal over de 2 broers en hun worstel "coach". Ondanks dat ik totaal niks heb met worstelen als sport, kon ik me goed plaatsen in de personages. Hun wil om te winnen en hun aparte karakteristieke trekjes (met name Steve Carrell), kwam goed over. De film is spannender als je het waargebeurde verhaal niet kent, hierdoor werd ik op het eind verrast.

Wild (2014)

Regisseur: Jean-Marc Vallée

Drama gecentreerd op een vrouw die besluit 1500km af te leggen om de wereld te zien, na het hebben van een slecht verleden. Veel ontroerende scènes waarin haar leven nu én toen steeds duidelijker wordt in de loop van de film. Het enige waar ik me eventueel aan irriteerde waren de snelle flashback/flashforward shots. Het voelde soms een beetje slordig aan. Maar de film leed er niet per se onder. Goede soul-searching film, vooral de dromerige transitie van muziek was goed in elkaar gezet. Tussen de shots door.

Selma (2014)

Regisseur: Ava DuVernay

Martin Luther King's strijd om de stemrecht van kleurlingen. Geeft een duidelijk beeld "achter de schermen" van de protesten en de uiteindelijke totstandkoming van algemene stemrecht in de VS. David Oyelowo heeft King goed in beeld gebracht, met name doordat hij King's manier van spreken goed kon imiteren.

Turist (2014)

Regisseur: Ruben Östlund

Deze Zweedse komedie/drama heeft met een minimale stijl een zeer goed resultaat geleverd. Met de meest simpele situaties wisten ze (droge) grappen te bedenken waardoor de zaal in een deuk lag. Ook kwamen de personages geloofwaardig over doordat hun gesprekken heel bot, ongemakkelijk en daarom juist herkenbaar waren. Dit is zeker weten een uniek komedie die ik iedereen zou aanraden.

Still Alice (2014)

Regisseurs: Richard Glatzer, Wash Westmoreland

Het verhaal speelt zich af in een gemiddeld Amerikaanse gezin. In het begin was de opbouw traag en had nog geen duidelijke plot. Totdat de hoofdpersoon de alzheimer ziekte kreeg, vanaf toen werd te film interessant. De film heeft een goed beeld kunnen geven van hoe iemand alzheimer ervaart en de impact die het heeft op de mensen eromheen. 

A Corner Of Heaven (2014)

Regisseur: Miaoyan Zhang

Ik besloot met vrienden naar het IFFR te gaan en we wisten niks over de films die te zien waren. Dus we keken welke titel ons het meest aansprak. "A Corner Of Heaven" klonk goed en na het lezen van de beschrijving waarin stond "kind op zoek naar moeder in Chinees post-apocalypse", hadden we onze besluit genomen. Het klonk ambiteus en we rekende er al op dat dit soort films slow-paced waren.

Maar dit was de meeste slow-paced film die ik ooit gezien heb. Onnodig langdradige shots, weinig inhoud, amper dialoog en plot en een wazig eind waar ik ontevreden mee was. In principe bestond de film alleen maar uit een kind die door een aantal industrie terreinen loopt en letterlijk elke stap verfilmd wordt. Daarnaast was het monteer werk heel amateuristisch. Er was een shot waarin een man de arm van het kind brak en de film knipte tijdens de sla beweging een stukje weg zodat het leek alsof hij echt geslagen werd. Nee, het zag er gewoon sullig uit en iedereen in de zaal wist wat de regisseur probeerde maar het niet lukte. Voor de rest zijn er ook willekeurige slo-mo en speeded up shots die geen toevoeging hadden.

Ik heb geen spijt van mijn bezoek, omdat dit mijn zelfvertrouwen flink omhoog gegooid heeft. Eigenlijk kan iedereen zoiets maken/bedenken. Het is waanzinnig dat dit goedgekeurd is door IFFR om vertoond te worden op doek.

Birdman (2014)

Regisseur: Alejandro González Iñárritu 

 Mijn verwachtingen waren hoog gezien de reviews, maar waren ver overtroffen naderhand. De film bestaat uit lange voorzichtige shots, waarin het acteerwerk nauwkeurig getimed was. En dit allemaal nog verwikkeld in een geniale plot. Veel beter dan dit kan het niet worden. Tenslotte is Birdman een film waar nog lang over gediscussieerd kan worden, aangezien de regisseur veel dingen open heeft gelaten voor interpretatie, zoals bijvoorbeeld onduidlijk blijft of hij nu superkrachten heeft of niet.

Hij is voor mij samen met Interstellar de beste film van 2014.
Goed plot, intens acteerwerk en een unieke setting.