La Jetée (1962)

Regisseur: Chris Marker

De eerste (short) film die ik gezien heb, dat uit still images bestaat. Toen die tijd een heel origineel verhaal dat vele hedendaagse films geïnspireerd heeft. In het half uurtje dat de film duurde kreeg ik een goed beeld van het emotioneel beladen verhaal, ondanks de verhaalvertelling en ''slideshow'' kon ik er goed inkomen. De pijn die de hoofdpersoon in het experiment onderging was te voelen, omdat het heel persoonlijk werd als hij terug in de tijd ging. De film werd afgesloten met een droevig einde waar je niet op had gehoopt en nog lang bij je zal blijven.

Heel inspirerend, ik zal binnenkort Twelve Monkeys kijken, de film die hierop gebaseerd is en ook goed blijkt te zijn.

Chappie (2015)

Regisseur: Neill Blomkamp

Dit zou District 9 niet toppen, dat wist ik al. De film was zeer vermakelijk, zelfde niveau als Elysium. We mogen nu wel aannemen dat Blomkamp voorlopig even stopt met Zuid-Afrikaanse Sci-Fi's. Zeker nadat het vanaf District 9 steeds heuvelafwaarts ging. Flauwe comedy en dikke explosies terzijde, stoorde ik me vooral aan de kleine details van Chappie zelf. De AI komt vrij geloofwaardig over, maar dat de robot dierlijke trekjes aanneemt vind ik onlogisch. Zoals zijn oortjes die omhoog en omlaag gaan als hij van stemming veranderd, net als bij een kat of hond. Dit slaat nergens op, want de oortjes zijn slechts radars die hun omgeving scannen en staan niet verbonden aan ''emoties''. Ik begrijp dat je daardoor makkelijker emotie van Chappie over kan brengen, omdat zijn gelimiteerde gezichtskenmerken ook niet echt meer helpen, maar verzin een geloofwaardigere oplossing hiervoor. ''Gemiddelde'' mensen zullen hier geen last van hebben, maar mensen die regelmatig sci-fi kijken zullen het waarschijnlijk wel opvallen. Tenslotte wilde Neill het publiek niet met een rotgevoel achterlaten door Yo-Landi of Deon dood te houden. Nee, laten we hun bewustzijn ook in een robot stoppen zodat we allemaal gelukkig verder kunnen leven. Een uitgemolken happy ending.

Over de CGI valt niks op aan te merken, daar hebben we met de hedendaagse technologieën geen last meer van. En dit speelt toevallig een grote rol om mij deze film te laten kijken. Eenmalig vermaak, een aanrader als popcorn film.

Blow Up (1966)

Regisseur: Michelangelo Antonioni

Nadat ik de film had gezien, had ik achteraf het idee dat er vrijwel niks gebeurd is in het verhaal. Deze film van 2 uur had makkelijk in een half uurtje samengevat kunnen worden, zonder haastig over te komen. De hoofdpersoon, Thomas, vind op ten duur een lijk nadat hij een photoshoot in het park had gemaakt, uiteindelijk bleek het niets te zijn. Het is leuk om de toeschouwers zelf te laten twijfelen of het echt was of niet, maar deze twijfel nam wel meer dan de helft van de film in beslag... Er is een hele lange zoektocht naar clues en de spanning bouwt op naarmate hij steeds meer denkt te vinden in zijn foto's. Maar schijnbaar is ligt het allemaal aan Thomas' zijn fantasie. Het voelt als een grote anti-climax die de film daardoor een beetje nutteloos maakt. Los daarvan zijn de shots goed en is Thomas' zijn leven interessant om even te volgen, mede door zijn koude character.

Elena (2011)

Regisseur: Andrey Zvyagintsev

Elena is een Russische slow-paced film wat niet bedoeld is voor algemeen publiek. Het bevat symboliek waarvan je maar toevallig de betekenis moet kennen. Nadat ik uitleg kreeg over de achterliggende gedachtes en de Russische cultuur, was het inderdaad een goeie film... Los daarvan ligt de film heel dicht bij de realiteit en er komen alledaagse taferelen in voor. De huisvrouw Elena doet zich voor als een goed mens, maar uiteindelijk laten haar acties je twijfelen of ze wel zo onschuldig is als dat ze eerst leek. De shots zijn vrij passief en het dialoog is ''simpel'', het is meer de zoektocht naar symbolen die het niet altijd even makkelijk maakt om de film te volgen. Je probeert connecties te maken met bepaalde gebeurtenissen aan het eind van de film, maar het is al afgelopen voordat je zelf een antwoord hebt kunnen maken. Toch kreeg ik achteraf wel het gevoel dat ik het voldoende begreep.

DOC - Blackfish (2013)

Regisseur: Gabriela Cowperthwaite

De naïviteit en uiteindlijke realisatie van de mens over de gevangenschap van Orca's. Waar ik het meeste respect voor heb, zijn de dappere Orcatrainers die in deze documentaire de duistere geheimen van Seaworld aan het licht brengen. Ik weet hoe laag de mens kan zakken als het aankomt op geld maken. Fijn dat Blackfish dit nog even benadrukt door ons even aan het denken te zetten over deze morele kwestie. Het brengt tussen al het informatieve dingen ook emotie met zich mee. Voor beide groepen (mens én dier) krijg je medeleven durende de gehele documentaire. Tenslotte voelde het niet subjectief aan.

American Sniper (2015)

Regisseur: Clint Eastwood

Mijn aanname over dat de film heel ''patriotic'' zou zijn, klopte. Maar het stoorde veel minder erg dan bij ''Act of Valor (2012)'', waar het een zwakke Amerikaanse propaganda film leek. Ik durf niet te zeggen wat er wel en niet klopt in het verhaal, hoeveel er geromantiseerd is om het kijkbaar voor het publiek te maken. Wat ik wel kan zeggen is dat de film heel vermakelijk en lichtelijk ontroerend was. De traumatische ervaringen van Chris Kyle die prima overgebracht worden door Bradley Cooper leken begrijpelijk. En enige gruwelijkheden (pijnlijke details van slachtoffers) werden écht in beeld gebracht, waar ikzelf heel blij mee was. Het is soms storend als een film express ''te erge'' geweld niet laat zien omdat ze rekening willen houden voor het algemene publiek. Uiteraard moet je niet alles laten zien, maar wel voldoende om het gevoel van gevaar en realisme naar voren te brengen.

Het is een mooie ode aan Chris Kyle dat ook veel Amerikanen trots aandoet. De rest van de wereld krijgt nogmaals te zien hoe Clint Eastwood Amerika ophemelt.

DOC - Life Cycles (2010)

Regisseurs: Derek Frankowski, Ryan Gibb

Het is niet de gebruikelijke documentaire die ik gewend was. Het was niet informatief en bevatte amper dialoog. Ik beschouw deze documentaire als een soort verheerlijking van de bikersport. De shots waren stuk voor stuk een eyecandy, je ziet verschillende bikers in al hun glorie door mooie landschappen heen scheuren. De variatie in soundtracks, landschappen en afwisseling naar arbeiders in het desbetreffende gebied/scene maakte het minder eentonig. Ondanks dat viel het toch tegen dat elk ''conclusie'' of climax van een scene neerkomt op iemand die weer op een bike door het bos aan het scheuren is. Ook had ik het vermoeden dat ze te erg hun best probeerde te doen het ''levenscycles'' van ons en de fiets probeerden te koppelen, terwijl het best sullig klinkt als je er over nadenkt. Uiteindelijk heb ik van de 45 minuten-lange ''bike-porn'' genoten. Een film waar je even lekker ontspannen naar kan kijken zonder veel na te denken.

The Bicycle Thief (1948)

Regisseur: Vittorio De Sica

Een van de oudste films die ik tot nu toe gezien heb. Ik verwachte in deze klassieker een hoop herkenbare dingen te zien die hedendaags cliché genoemd worden. Maar gek genoeg kon ik er geen een vinden. De film kijkt fijn, makkelijk om te volgen, maar toch een ijzersterk tot aan het eind toe. De band tussen ouder en kind (in dit geval vader en zoon) is nog nooit zo goed in beeld gebracht. Met beide bouw je al in het eerst kwartier een sterke persoonlijke connectie op. De wanhoop waarin de vader zich verkeert is te begrijpen, ondanks het andere tijden waren en we tegenwoordig om andere dingen zorgen maken. De situatie van het gezin is goed in beeld gebracht en de toeschouwer voelt met hun mee. Een onvergetelijke film.