Ex Machina (2015)

Regisseur: Alex Garland

Erg naar uitgekeken en uiteindelijk de verwachte voldoening gekregen. Het lijkt wel alsof Garland ons elke keer een stapje voor was in deze film. Meerdere keren door de film heen denk je te weten wat er als volgende gaat gebeuren, terwijl datgene allang achterhaald is in het verhaal zelf. Er wordt zwaar afgeweken van de clichés waardoor het verfrissend is, zelfs voor de ''ervaren filmkijkers''.

De uitvinder van de AI (Oscar Isaac) heeft een bijzondere persoonlijkheid voor een wereldklasse wetenschapper; bot, roekeloos en een feestbeest. Maar tegelijkertijd weet hij dondersgoed waar hij mee bezig is en wat de gevolgen voor de mensheid kan zijn. Het is fijn om te zien dat de wetenschapper over het algemeen een nuchtere blik heeft op de wereld (losstaand van zijn uitspraken in zijn beschonkenheid). Mijn favoriete stuk is het dialoog tussen Nathan en Caleb, als ze buiten praten over hoe de AI's op ons terug zullen kijken als fossielen. Ongetwijfeld zal dit vele discussie in gang gezet hebben wereldwijd. Het is een ethisch vraagstuk en best eng als je er zo over nadenkt.

En dan is de AI ook nog in vorm van een bloedmooie vrouw (Alicia Vikander). De uiteindelijke test persoon bleek Caleb te zijn, en door zijn faal is Ava geslaagd voor haar test. Niemand die dit waarschijnlijk aan zag komen, trouwens ook een van de grootste (en werkende) plottwists die ik gezien heb. De film was zeer spannend en verfrissend, een aanrader voor algemeen publiek. Het breekt los van de gebruikelijke filmtrucjes.

Avengers: Age of Ultron (2015)

Regisseur: Joss Whedon

De 2de Avengers film kwam op eerste indruk overweldigend over. Maar na een aantal dagen later, als ik met een nuchtere blik terugkijk, bleek de eerste toch iets beter te zijn. Age of Ultron was goed, maar niet zo sterk en gebalanceerd. Veel personages kregen niet genoeg aandacht en voelde daardoor gehaast. Quicksilver was de enige held die stierf, je leerde hem net een beetje kennen, maar niet goed genoeg om de emotionele impact over te laten komen. 

Ultron's karakter was daarentegen geweldig uitgevoerd, hij was intelligent en had bijzonder menselijke trekjes die apart zijn om te zien bij een Robot-uitziende AI. Hij voelde helaas niet sterk en machtig aan als een echte ''villain'' wel zou moeten zijn. Zijn standpunten over de einde van de wereld zijn ''begrijpbaar'' voor een jong wezen dat binnen korte tijd teveel weet. Zijn bijbelse argumenten over dat de aarde al zat keren verwoest is functioneert als een soort excuus voor de zoveelste schurk die de wereld wilt vernietigen. Zijn nieuwe look was prima dat gelde ook voor Vision die niet teveel afweek van zijn look uit de comics. 

Zoals elke Marvel film bevatte het een hoop humor, in een grotere hoeveelheid dan de eerste. Maar de grappen waren minder sterk, omdat het voornamelijk verbaal en flauw was. Ook voelde het minder grootschalig aan, terwijl Age of Ultron juist op een grotere schaal afspeelde. De spanning van Marvel films valt tegenwoordig een beetje weg voor mij, omdat je weinig te vrezen heb voor je helden. Als gaan de komende films (Civil War en Infinity Wars) daar verandering in brengen. 

Age of Ultron was een visueel spektakel, waarin we een hoop verschillende locaties bezoeken en kennis maken met veel nieuwe en oude karakters. Op naar Thanos.

Undo (2005)

Regisseur: Jean-Gabriel Périot

In 10 min gaan we een paar van de grootste gebeurtenissen, het alledaagse leven af, allemaal in omgekeerde volgorde. Van het einde van de wereld naar de schepping ervan. Je wordt nogmaals benadert met de vraag of wij wel goed met de aarde om kunnen gaan, er worden in het filmpje menselijke invloeden en natuurlijke invloeden getoond. Het is hypnotiserend en apart om te zien hoe anders de alledaagse dingen eruit zien als ze achterstevoren afgespeeld worden. En bij sommige momenten zoals 9/11, vraag je je af hoe het geweest zou zijn als bepaalde gebeurtenissen niet gebeurd waren. Andere simpele details zoals het eten van het bord terugleggen, kan het ''teruggeven aan de natuur'' symboliseren. Ondanks dat de reverse effect een beetje achterhaalt is, heeft Jean-Gabriel Périot het goed toegepast. Het is een vraagstuk om over te filosoferen.

Rabbits (2002)

Regisseur: David Lynch

De ''uncanny'' sitcom van Lynch heeft een bijzonder sterke sfeer en laat de toeschouwer worstelen met het begrijpen waar de konijnen het over hebben. In het begin maak je kennis met de ruimte en de konijnen. Het lijkt een soort sitcom, maar de vibe is het tegenover gestelde van wat we gewend zijn.

Als de man binnenkomt hoor je een luide applaus en vervolgens gaan ze een dialoog met elkaar aan. Je doet moeite om ze te volgen, want ze praten namelijk langs elkaar heen. Je denkt bijna het gesprek te begrijpen, maar je kan geen samenhang vinden. Dit herhaalt zich enkele keren in de 40 min speeltijd en tussendoor wordt je ''verwent'' met een aantal zang/gedicht performances van de konijnen. Ze praten dan over lachende tanden in het donker, iets wat 2x in de kamer verschijnt en de betekenis niet helemaal duidelijk is.

Na een tijdje wordt het lastig om de aandacht erbij te houden, omdat het namelijk langer dan een half uur doorgaat en eentonig is. De film heeft zoals meeste Lynch films weinig duidelijkheid en er zijn meerdere verklaringen/theorieën van op internet, waarvan geen 100% Lynch's zijn bedoeling was. Niemand zal het weten en misschien ligt daar wel de kracht van zijn werken.

It Follows (2015)

Regisseur: David Robert Mitchell

Dit is een film die zowat elk beginnende regisseur gemaakt wilt hebben. Heel simpel concept, laag budget, maar supergoed uitgevoerd. Robert Mitchell laat zien dat je met weinig middelen ook een goeie film kan maken. In het verhaal is er een vloek waarbij een persoon constant gestalked wordt door een onbekende entiteit, die voor altijd achter je aan blijft lopen tot hij je kan doden. Met sex kan het overgebracht op iemand anders, maar als die gesneuveld wordt valt de vloek terug op de vorige persoon.

Ze hebben het zodanig gedaan dat de toeschouwer voortdurend op de achtergrond blijft letten of er iemand aan komt open die mogelijk de vloek kan zijn. Overal waar de hoofdpersoon (of de persoon die momenteel de vloek heeft) kijkt, kijkt de toeschouwer in spanning mee en probeert te zoeken naar de stalker. Dit is wat ik mis in horrorfilms van tegenwoordig, de constante angst dat er iets niet ok is.

Ook het camerawerk is verfrissend, simpele handelingen krijgen meer waarde doordat ze op een mooie manier verfilmd zijn. De shots zijn over het algemeen heel dynamisch en lang wat meer diepgang in het verhaal gaf. Ik kijk uit naar wat Robert Mitchell in de toekomst te bieden zal hebben, iemand om in de gaten te houden.

Melancholia (2011)

Regisseur: Lars von Trier

Een film dat niet bedoeld is voor de gemiddelde filmkijker. Het is een film gewijd aan de thema depressie, een zelf reflectie van Lars von Trier zelf. De 2 zussen zijn tegenpolen en in het verloop van het verhaal zie je ze veranderen; van het ''in controle'' zijn naar wanhoop en andersom. Een heerlijke introductie van mooie metaforen onder de symfonie van Wagner die je gedurende film  terug herkent. Het was inderdaad een van de meest deprimerende films die ik gezien heb. Het zwaarste om naar te kijken was de trouwerij waar de sfeer totaal vernielt werd door Justine's stemming. Tijdens de film begreep ik niet precies wat er met Justine aan de hand was, ik dacht dat ze last had van een bepaalde ziekte of dat het iets met het naderende planeet te maken had. Maar het lag dus veel simpeler dan dat, ze had last van depressie. En het ergste is dat de omringende personen mee lijden en de je ziet ongemakkelijkheid overheersen voor de rest van de film.

Over het algemeen vind ik dat Lars het goed is gelukt om zijn gevoel over te laten komen en gooit hij er nog een schepje bovenop door een apocalyptische scenario toe te voegen (de naderende planeet). Een van de beste ''bad-ending'' films naar mijn mening en een zware, maar bijzondere avontuur.